Rozdział 3

Caroline 
Obudziły mnie jakieś głosy dochodzące z przedpokoju. Tak jakby moja matka rozmawiała z kimś. Podniosłam się z łóżka i spojrzałam na zegarek. Dochodziła właśnie dwunasta.  Jak mogłam przespać tyle czasu? Ale to chyba zrozumiałe po przyjeździe z Europy.  Zdziwiło mnie, że moja rodzicielka o tej godzinie jest w domu.  No tak Caroline, przecież dzisiaj jest sobota. Każdy policjant w Mystic Falls ma wolne weekendy. Wstałam i podeszłam do drzwi by posłuchać, z kim rozmawia mama.  To chyba był głos Eleny. Po cichutku uchyliłam drzwi by podsłuchać ich konwersacje.

- Eleno lepiej będzie, jeśli sobie pójdziesz. Caroline jeszcze śpi. A poza tym chyba zdajesz sobie sprawę, że teraz moja córka nie jest bezpieczna, przy tobie ani przy twoich znajomych – kobieta bardzo powoli i cicho wypowiadała swoją kwestie.

- Ale, my się wczoraj pokłóciłyśmy i chciałam ją przeprosić – Elena nie dawała za wygraną.

- Nie obchodzi mnie to. Ty i bracia Salvatore nie zbliżajcie się do mojej córki. Ona nie może dowiedzieć się, kim jesteście. Tak będzie dla niej lepiej. Za miesiąc ma wyjechać stąd cała i zdrowa, jako człowiek. Chyba mnie rozumiesz? – nie poznawałam swojej matki. Nie rozumiałam wciąż, dlaczego Elena i Salvatorowie mieli by być zagrożeniem.

- Obiecuje, że Caroline nie dowie się, kim się stałam. Chcę tylko wyjaśnić nieporozumienie.

- Powiedziałam, że to nie możliwe – kobieta szybko odpowiedziała mojej koleżance.

- Dobrze pójdę już. Chcę tylko powiedzieć, że wczoraj Caroline spotkała Klausa. On wydawał się nią bardzo zaintrygowany. A wie pani, jaki jest Pierwotny. Może lepiej będzie, jeśli powie pani córce by ta skróciła swój pobyt w Mystic Falls – i to powiedziała dziewczyna, z którą przyjaźnię się od dziecka.

Zamknęłam cicho drzwi i weszłam w głąb pokoju. Miałam mętlik w głowie.  Elena radziła mojej matce by ta się mnie pozbyła z miasta. No proszę, nie spodziewałabym się tego po niej. Ale, ona też uważała, że w mieście jest niebezpiecznie. I w dodatku te jej dziwne słowa. Caroline nie dowie się, kim się stałam. Dowiem się. Muszę poznać prawdę i odkryje wszystkie tajemnice tego miasteczka.

Klaus 
Siedziałem na krześle w swojej pracowni. Od wczoraj przeglądałem rysunki, które namalowałem ponad 200 lat temu. Dotknąłem twarzy blondynki, która uśmiechała się do mnie z malowidła. Wczoraj w domu Salvatorów zamarłem, gdy zobaczyłem przyjaciółkę Eleny. Nie wierzyłem, że to dzieje się naprawdę. Ona wróciła, chodź nie wiedziałem, jakim cudem. Była człowiekiem, tak samo jak Lilianne. Ona nie mogła być sobowtórem mojej ukochanej. To było niemożliwe. Widziałem, że ta Caroline też przyglądała mi się zaciekawiona. Tak jakby, też mnie znała. Lecz gdy zobaczyłem, jakie zdziwione spojrzenia posyła mi Elena i Salvatorowie, szybko zmieniłem wyraz twarzy.  Nie mogli zobaczyć, jakie wrażenie zrobiła na mnie ich przyjaciółka. Nie mogli zobaczyć u mnie żadnej słabości. Zwłaszcza teraz, kiedy tak usilnie próbują przekonać mnie, bym pozwolił wrócić Tylerowi do miasta. Co oni sobie wyobrażali? Głupcy myśleli, że zgodzę ci by ten zdrajca wrócił tu i wiódł szczęśliwe życie. Ma szczęście, że jeszcze żyje. Powinienem go zabić za to, że uwolnił od więzi wszystkie moje hybrydy. Zwłaszcza, że gdy dowiedział się o lekarstwie za wszelką cenę postanowił je znaleźć i mi podać, bym stał się człowiekiem i przestał zagrażać miastu.  Bardzo dobrze, że w porę przejąłem lekarstwo i podałem je Silasowi. Ta banda nie zdawała sobie sprawy, że może być ktoś groźniejszy niż ja. A i ja nie mogłem pozwolić na to by po ziemi stąpała istota, która miała więcej siły niż ja. Z przemyśleń wyrwało mnie postukiwanie obcasów na parkiecie. Od razu wyczułem, że to Rebekah.  Moja siostra wyjechała obrażona kilka miesięcy temu, do naszego domu w Toskanii. Była wściekła, że dałem lekarstwo Silasowi a nie jej.  Była taka naiwna, chciała stać się słabym człowiekiem. Nie wystarczało jej to, że jest jednym z najsilniejszych wampirów na świecie.  Usłyszałem, że kobieta zmierza do mojej pracowni.

- Witaj Nik – blondynka przekroczyła próg mojej pracowni.

- Rebekah, jakże miło cię widzieć – odpowiedziałem ironicznie mojej siostrze.

- Nie musisz się wysilać. Wiem, że nie cieszysz się z mojego przejazdu – dziewczyna podeszła do mnie by zobaczyć, czemu się przyglądam. Następnie powiedziała:  

- Braciszku, czyżby zebrało ci się na wspomnienia?

- Czego ode mnie chcesz? - zapytałem zirytowany.  Na pewno Bekah nie przyjechała tutaj, bo się za mną stęskniła.

- Och, nie denerwuj się tak – kobieta zaśmiała się. Spojrzała na wizerunek dziewczyny z mojego dzieła i powiedziała – Nadal masz wyrzuty sumienia?

- Dlaczego miałbym je mieć siostro? – odpowiedziałem od niechcenia.

- Jeszcze się pytasz? Przecież Lilianne zginęła przez ciebie.  Dobrze o tym wiesz, że gdyby cię nie poznała na pewno dożyłaby sędziwego wieku. 

- To nie twoja sprawa – powiedziałem wściekły – jeśli nadal będziesz poruszać ten temat znajdziesz się ze sztyletem w trumnie.

- Jeszcze ci się to nie znudziło? Ciągle straszysz nas wizją zasztyletowania. Wszyscy jesteśmy równi i możemy mówić to, co myślimy.  Ale widocznie prawda jest dla ciebie niewygodna.  Bo dobrze wiesz, że ona nie żyje przez ciebie – blondynka wskazała na malowidło i dodała – Szkoda tylko, że nadal nie nauczyłeś się okazywać uczuć.  Myślę, że ona właśnie tego by chciała. Żebyś stał się bardziej ludzki.

- Zamknij się – krzyknąłem coraz bardziej rozgniewany. Wstałem z krzesła i stanąłem naprzeciwko siostry. - Po co tutaj przyjechałaś?

- A jak ci się wydaje Nik? Myślisz, że zapomniałam o tym, kto dostał lekarstwo – kobieta zaśmiała się. – Jestem tutaj tylko po to, by się na tobie zemścić.

- Dobrze wiesz, że Silas był zagrożeniem.  Musiałem podać mu lekarstwo i go zabić. Tylko tak mogliśmy się go pozbyć na zawsze - Rebekah patrzyła na mnie nieprzeniknionym spojrzeniem. Wydawało mi się, że zrozumiała, że tylko tak mogłem unieszkodliwić Silasa.

- Nie obchodzi mnie to. Dobrze wiedziałeś jak pragnęłam być człowiekiem. Marzyłam o tym przez wieki. Tak bardzo chciałam żyć normalnie i być szczęśliwa. Ale ty musiałeś to zniszczyć. Nigdy nie pozwolisz bym ja i nasi bracia zaznali trochę szczęścia – moja siostra mówiła to z takim przejęciem. Nie wierzyłem, że byłaby w stanie zrzec się potęgi i nieśmiertelności, by doświadczyć ludzkiego życia i śmierci.

- Przez ciebie, musiałam patrzeć jak lekarstwo dostaje ta bestia, Silas. Nie wybaczę ci tego Nik, nigdy. Dlatego wróciłam do Mystic Falls, by patrzeć jak cierpisz – kobieta spojrzała mi w oczy.

- Ciekawie jak zamierzasz osiągnąć swój cel – odpowiedziałem jej, śmiejąc się.  Nie była w stanie mnie zniszczyć. Ale pozwolę jej próbować, to może być całkiem zabawne.

- Jeszcze nie wiem. Ale obiecuje ci, że znajdę twój slaby punk. I to właśnie w niego uderzę. Tak, więc strzeż się bracie – siostra posłała mi mordercze spojrzenie i skierowała się do wyjścia.

- Słaby punkt, mówisz? – odezwałem się do kobiety, gdy otwierała drzwi,

- Dokładnie. Tak, jak znalazł go Mikael. Czy w pamięci masz jeszcze obraz, gdy zabijał Lilianne? Pamiętasz, jak się wtedy czułeś? Tak, więc ja zamierzam ci przypomnieć to uczucie – Rebekah uśmiechnęła się słodko i wyszła.

Zaśmiałem się. Bekah nie była w stanie mnie złamać. Na pewno nie tak jak nasz ojciec 200 lat temu. Nie była w stanie tego osiągnąć. Chciałem w spokoju wrócić do malowania, gdy nawiedził mnie obraz z domu Salvatorów. Słodka Caroline. Jej pełnie zdziwienia spojrzenie. Zapewne przyjaciele nadal nie powiedzieli jej, co dzieje się w mieście i kim jesteśmy.  I wtedy dotarły do mnie słowa siostry:  Czy w pamięci masz jeszcze obraz, gdy zabijał Lilianne? Pamiętasz, jak się wtedy czułeś? Tak, więc ja zamierzam ci przypomnieć to uczucie? Caroline była kopią Lilianne. Gdyby Rebekah zobaczyła ją, od razu utożsamiłaby ją z moją ukochaną. Nie mogłem pozwolić by spotkało coś złego tą dziewczynę. Muszę ją strzec przez wszelkim zagrożeniom ze strony mojej siostry. Nawet, jeśli mieszkańcy Mystic Falls mieli, by poznać moją słabą stronę.

Witajcie. Dzisiaj publikuję trzeci rozdział. Mam nadzieję, że was się spodoba zwłaszcza, że dzisiaj też jest narracja ze strony Klausa. Chciałabym bardzo podziękować za  wszystkie komentarze. Aż serce rośnie kiedy czytam, że jednak podoba się wam moje dzieło. Tradycyjnie wraz z nowym rozdziałem również proszę o szczere opinie. Nawet jeśli tylko czytacie i nigdy się nie ujawniliście. Takie komentarze dużo dla mnie znaczą i wiem w czym mam się poprawić.  Pozdrawiam i życzę miłego czytania.