Rozdział 1

Caroline 
Podjechałam samochodem pod mój dom w Mystic Falls. Przyjrzałam się dokładnie, stojącemu naprzeciwko budynkowi. Choć minęło trzy lata nic się nie zmienił. Miasteczko wyglądało tak, jakby te trzy lata minęły w jeden dzień. Wysiadłam z samochodu, wzięłam swoją walizkę i podeszłam do drzwi. Poszukałam w torebce kluczy i włożyłam je do zamka, aby otworzyć drzwi.  Lecz, były otwarte. Weszłam do domu i zawołałam:

- Czy ktoś tu jest? Mamo to ty? – gdy weszłam do salonu, podeszła do mnie moja mama. Miała na sobie, jak zwykle służbowy mundur. Wyglądała jednocześnie na bardzo wzruszoną, ale także na zmartwioną.

- Caroline, jak ty urosłaś – kobieta podeszła do mnie i mnie przytuliła. Odwzajemniłam uścisk i dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak bardzo tęskniłam za nią i tym miejscem.

- Mamo, tak się cieszę, że cię widzę – wyszeptałam, gdy mama odsunęła się ode mnie.

- Ja też Care, nie wiesz jak bardzo tęskniłam – odpowiedziała, po czym skierowała się do kuchni. Po czym dodała: - Zjesz obiad, przygotowałam specjalnie dla ciebie, twojego ulubionego kurczaka w sosie pomarańczowo-imbirowym.

- Oczywiście mamo - odpowiedziałam, po czym poszłam za nią. Mama krzątała się po pomieszczeniu, nakładając na talerze przygotowany posiłek, co chwile spoglądając na mnie.

- Dobrze ci się mieszka z tatą i tym jego…facetem? – kobieta spytała cicho, po czym bacznie mi się przyjrzała.

- Tak, nie jest źle. Chodziłam do najlepszej szkoły w mieście. Gdybyś zobaczyła moje świadectwo nie uwierzyłabyś, że jest moje. Tomas bardzo pomagał mi w nauce – wypaliłam, po czym ugryzłam się w język. Nie powinnam wspominać o partnerze taty. Widziałam ile kosztowało mamę mówienie o nim.

- Ach tak, to bardzo się cieszę, że się z nim dogadujesz – mama odpowiedziała cicho

- A, co u Eleny, Bonnie?  – szybko spytałam, by nie mówić dalej o tacie i Tomasie.

- Dużo się zmieniło, Care po twoim wyjeździe. Już nie jest tak jak kiedyś – odpowiedziała dziwnym głosem.

- Co masz na myśli? – chciałam wiedzieć, co się dzieje w tym mieście. Co się stało, że mama była przeciwna mojemu przyjazdowi? - Wiesz, rodzice Eleny nie żyją, zginęli w wypadku samochodowym. Ona i Jeremy bardzo to przeżyli - kobieta wyglądała na przejętą, gdy to mówiła. 

- Jak to nie żyją i ja nic o tym nie wiem? Dlaczego mi nie powiedziałaś mamo?- zastanowiłam się, jak czuło się rodzeństwo Gilbert po tej stracie. Gdybym była na miejscu, starałbym się wspierać Elenę i jej brata jak tylko bym mogła. Ale mnie nie było…

- Kochanie, nie denerwuj się tak – mama starała się mnie uspokoić – to, że byś o tym wiedziała, nie zmieniłoby niczego – dodała.

- Razem z ojcem postanowiliśmy ci niczego nie mówić, byś się nie martwiła. I tak miałaś bardzo ciężki okres. Nasz rozwód i ta przeprowadzka – kobieta wyglądała na przejętą. Może nie powinnam się tak unosić. Przecież zrobiła to dla mojego dobra.  

- Wiem, przepraszam – odpowiedziałam. Chciałam jak najszybciej spotkać się z przyjaciółmi.

- Ale, Caroline to nie wszystko. Trzy lata to mimo wszystko długi okres czasu i... – mama zaczęła, lecz szybko jej przerwałam.

- I coś się jeszcze stało? Odpowiedz! – spojrzałam na swoja rodzicielkę bacznym wzrokiem.

- Myszko, siostra Matta również nie żyje, została zaatakowana przez jakieś zwierzę.  Także rodzice Tylera umarli w tym czasie. Carol zmarła na atak serca. Richard dostał udaru – byłam w szoku, gdy matka opowiadała mi to wszystko. W trzy lata zmarło tyle znanych mi osób.  Dlaczego mnie tu nie było w tym czasie? Spojrzałam na kobietę siedzącą naprzeciwko. Miała dziwny wyraz twarzy. W jej oczach dostrzegłam strach. Ale czego, mogłaby się obawiać?

- Czy to wszystko, co zdarzyło w Mystic Falls, gdy mnie nie było? – spytałam z lękiem.

- Nie, matka Bonnie nie żyje a także ciotka Eleny, która zamieszkała z nią po śmierci państwa Gilbert – dopowiedziała.

Co się dzieje w tym miasteczku? Wszyscy giną. Musiałam, czym prędzej spotkać się z przyjaciółmi. Na pewno wszyscy są przybici tymi wydarzeniami.

- Czy Elena i Jeremy mieszkają jeszcze w swoim domu? Muszę ich odwiedzić – powiedziałam stanowczym głosem, który nie znosi sprzeciwu.

- Chcesz do nich iść? Teraz? – mama wydawała się być niezadowolona z tego faktu.

- No tak, a kiedy? Nie widziałam ich trzy lata – wypaliłam szybko, wstając.

- Ale, może zadzwonisz i zaprosisz przyjaciółki do nas? Na pewno jesteś zmęczona podróżą – matka nie dawała za wygraną. Koniecznie chciała zatrzymać mnie w domu.

- Idę do Eleny, nie powstrzymasz mnie – byłam już coraz bardziej zirytowana nadopiekuńczością rodzicielki.

- Kochanie, ale nie wiem czy to dobry pomysł. Elena i Jeremy mieszkają u jej chłopaka – powiedziała. Nie spodziewałam się, że Elena będzie mieszkać z chłopakiem. Ciekawe, kto to był?

- Czy Elena wróciła do Matta? – zapytałam szybko.

- Nie, to zupełnie ktoś inny. I radzę ci trzymać się od nich z daleka – kobieta nie miała najlepszego zdania, na temat nowego ukochanego mojej przyjaciółki.

- Od nich. Od Eleny i jej chłopaka – nie rozumiałam, co miała na myśli. - Elena jest z Damonem Salvatore, który ma brata Stefana. Przyjechali oni do miasta niedługo po twoim wyjeździe. To nie jest odpowiednie towarzystwo dla ciebie – szczerze nic już nie rozumiałam. O co może chodzić mojej matce?

- Czy tego chcesz czy nie, odwiedzę Elenę – powiedziałam zdecydowanie. Następnie dodałam – to dasz mi adres do tego Damona Salvatore?

- Dobrze, ale jedź prosto do tego domu i uważaj na siebie – mama spojrzała na mnie ze smutkiem.

Gdy matka podała mi adres do nowego miejsca zamieszkania Eleny i po dokładnym wytłumaczeniu drogi, wyszłam z domu. Zastanawiałam się, co się tutaj dzieje. Tyle osób umarło w ciągu trzech lat. Moja rodzicielka bardzo się zdenerwowała moim wyjściem z domu. Czy teraz w Mystic Falls jest bardzo niebezpiecznie? Czy matka nie powiedziała mi wszystkiego? Z tymi myślami odjechałam prosto do domu Salvatorów.

Gdy dojechałam po wskazany adres, zdziwiłam się. Ten dom był chyba największy w całym mieście. Nawet dom Tylera przy tym wydawał się mały. Zastanowiłam się, kim są ci bracia Salvatore. Co, jak co ale Elena zawsze umiała znaleźć sobie odpowiedniego chłopaka. Podeszłam do drzwi i zapukałam. Nikt nie odpowiadał, więc nacięłam na klamkę. Drzwi były otwarte wiec postanowiłam wejść.  Dom był bardzo ciekawie urządzony. Czułam jakbym weszła do zupełnie innego świata. Cały wystrój wyglądał jakby był z innej epoki.  Epoki, która już nie wróci. Weszłam dalej i wtedy usłyszałam męski głos:

- Klaus czyżbyś nauczył się manier i pukasz? Nie krępuj się tylko wchodź – powiedział ironicznym głosem mężczyzna i zaśmiał się. Ruszyłam w stronę pomieszczenia, z którego wydobywał się głos i ujrzałam wielki salon, w którym znajdowali się wszyscy moi przyjaciele i dwóch nieznanych mi mężczyzn.  Jeden z nich miał ciemne blond włosy, był umięśniony i miał hipnotyzujące spojrzenie. Stojący obok niego brunet był wyższy i wydawał się trochę starszy. To na pewno bracia Salavtore – pomyślałam.  Na wielkiej kanapie siedzieli Elena obok niej Bonnie a także Matt I Jeremy. Wszyscy posyłali mi zdziwione spojrzenia. Nieznani mi mężczyźni przypatrywali mi się z zaciekawieniem. W końcu Elena wstała i podeszła do mnie.

- Caroline, co ty tu robisz? – dziewczyna z wielkim trudem wydusiła z siebie to pytanie. 

- Przyjechałam na wakacje, myślałam ze się ucieszycie na mój widok – spojrzałam na dziewczyny i nadal zadziwionych Matta i Jeremiego.  Brunet, który stał przy kominku podszedł do mnie i do Eleny.

- Co to za Blondi? – mężczyzna posłał mi kpiący uśmieszek. Elena spojrzała na niego oraz na blondwłosego, nadal stojącego z tyłu.

- To Caroline Forbes, córka pani komisarz – po raz pierwszy odezwała się Bonnie. Po czym podeszła do mnie i mnie przytuliła.

- Miło cię widzieć Care – wyszeptała i spojrzała na Elena, która nadal stała, nie ruszając się.  Następnie podeszła do nas i przytuliła się.

- Fajnie, że jesteś – powiedziała cicho Elena.

- Jak słodko – powiedział brunet na nasz widok, przytulających się.

Gdy dziewczyny wreszcie mnie puściły Elena wskazała na mężczyzn i przedstawiła ich:

- To jest Stefan i Damon -  mężczyźni uśmiechnęli się do mnie.

- Tak wiem, mama wspominała mi coś – powiedziałam, po czym spojrzałam na Elenę, która po moich słowach zbladła. 

- A co jeszcze ci mówiła? – Elena spojrzała na mnie podejrzliwie.

- Mówiła o wypadku twoich rodziców. Tak mi przykro – spojrzałam na przyjaciółkę – wspominała także o śmierci siostry Matta i twojej mamy - w tym momencie spojrzałam na Bonnie.

- Ale wyjaśniła w jaki sposób umarli? – dziewczyna wydawała mi się dziwna. O co jej chodziło?

- Mówiła coś o wypadku, ataku serca. Dlaczego tak to cię interesuje? – szczerze miałam już dość tej sytuacji. Moi przyjaciele wciąż patrzyli na mnie ze strachem i złością. Gdybym wiedziała, że mój przyjazd tak ich zirytuje nie błagałabym matki o pozwolenie na odwiedziny.  Brunetka zwlekała z odpowiedzią, patrząc na tego całego Damona i jego brata.  Jakby nie wiedziała, co ma powiedzieć. W końcu odezwała się Bonnie:

- Nie denerwuj się Care. Elena chciała tylko wiedzieć, co powiedziała ci pani Szeryf. Wiesz to były dla nas bardzo trudne trzy lata i dużo się wydarzyło – dziewczyna mówiąc to spuściła wzrok i czasami spoglądała w stronę drzwi, przez które przed chwilą weszłam.

- Caroline, może będzie lepiej, jeśli cię odprowadzę. My czekamy na kogoś – po raz pierwszy odezwał się Matt. Patrzył na mnie z troską.

- A co ja już sama do domu nie trafię? Nie jestem inwalidką, którą trzeba odprowadzać – teraz to byłam już wściekła. Docierało do mnie, że nie tylko ja się zmieniłam, ale oni także. Następnie dodałam:

- Czy wy też myślicie, tak jak moja matka, że w Mystic Falls jest niebezpiecznie? To moje rodzinne miasto, nic się tutaj nie dzieje. Więc kogo miałabym się obawiać? – skończyłam i zamierzyłam odwrócić się i wyjść, kiedy usłyszałam jakiś szmer i poczułam, że ktoś za mną stoi.

- Choćby mnie powinnaś się bać – wyszeptał mi to do ucha jakiś mężczyzna, który stał bardzo blisko mnie.  Jego głos brzmiał jakby to było ostrzeżenie. 

Dzisiaj oddaje do waszej dyspozycji I rozdział. Mam nadzieję, że będzie się wam podobał. Kolejny już za tydzień w środę. Proszę o komentarze. Te pozytywne i krytyczne. To bardzo pomaga mi w pisaniu, jeśli wiem że moje pomysły podobają wam się lub nie. Pozdrawiam i życzę miłego tygodnia.